De eerste grutto's in de Oudorperhout.

Het weer is totaal omgeslagen. Om de haverklap volgt de ene depressie de andere op. Het heeft de afgelopen week dagelijks geregend. Vanmiddag toen het even opklaarde fietste ik in een stormachtige wind richting de Hoornse vaart. Het is een ouderwets stukje Nederland. Langs de vaart staan een viertal watermolens. In het  aangrenzende poldertje ' de Oudorperhout' broeden jaarlijks heel wat weidevogels.  Deze vogels hebben hun schuwheid verloren, omdat er regelmatig mensen over de wandelpaden hun honden uitlaten. Zij hebben ervaren dat deze wandelende mensen geen enkel gevaar vormen.
 Het is een kwartiertje fietsen van Alkmaar noord. Regelmatig kun je mij daar aantreffen tijdens het observeren van weidevogels. Vanmiddag zaten een club van 20 aalscholvers in stormachtige windvlagen te lummelen op de kant van de brede tocht. Het leek wel een oude mannensoos. Overal liepen paartjes grauwe ganzen, die elkaar voortdurend agressief  bejegenden. Kieviten stonden min of meer uit de wind achter enkele hoge graspollen. Er werden deze keer geen nestkuiltjes gedraaid door de kievitmannen. Wilde -, krakeenden en meerkoeten foerageerden op het kale grasland. Op een van de percelen ontdekte ik een viertal zojuist gearriveerde grutto's.  De lange snavels verdwenen telkens tot aan de basis in het sompige grasland. Zo nu en dan maakten de vogels een slikkende beweging ten teken dat ze een worm of iets eetbaars hadden opgepikt. Het was eten geblazen  om op krachten te komen van de lange trektocht naar ons drassige poldertje.